कविता माझी जीव कि प्राण आहे
उदासपणावर उपाय हा रामबाण आहे
कवितेशी बोलले कि मन कोवळे होते
दिलेच असतील कुणी व्रण तर मन हळवे होते
तिला माहित असते मनावर घाव बसला कि हा येणार
ती माझी वाट पाहत वहीतच असते ताणावर गाव रुसला कि हा येणार
इतरांसारखी अपेक्षा न ठेवता ती मला कुशीत घेते
ज्यांनी माझी उपेक्षा केली त्या सांडवलेल्या नेत्रांना पुशीत राहते
तिला नाही लागत समजून सांगायला
ती आहे मजबरोबर जेव्हा लागलो रांगायला
ती मला पाहून समजते मला काय हवे आहे
तिला माझ्या मनातले उमजते तिला काय नवे आहे?
असू दे मला तुझी साथ मला असे सोडू नको
नको ग उगी माझी वाताहात घेतला वसा सोडू नको
तुला आहे माझ्या मायची ची जागा
उगीचच येत नाही तुझ्या कडे हा अभागा
